Myślenie systemowe odbywa się bez typowych normatywnych założeń, które odnoszą się do patologicznych stanów człowieka.
W psychoterapii systemowej terapię indywidualną należy postrzegać jako pracę z jednym członem tzw. systemu problemowego.
Terapia rodzinna opiera się na założeniu, że istota trudności w funkcjonowaniu poszczególnych członków rodziny tkwi w ich wzajemnych relacjach.
Tematem terapii par najczęściej jest kryzys relacyjny, w którym głównym problemem staje się cierpienie z powodu nieudanego związku.
Dziecko można opisać jako „systemem podmiotu” w jego powiązaniach intra i interpersonalnych, które dziecko opisuje i postrzega z własnej perspektywy.
Praca systemowa w terapii zorientowanej na traumatycznym doświadczeniu klienta, to praca nad jego straumatyzowaną opowieścią.