Psychoterapia indywidualna
Psychoterapia indywidualna
W psychoterapii systemowej terapię indywidualną należy postrzegać jako pracę z jednym członem tzw. systemu problemowego. Psychoterapeuta stosuje się w niej do tych samych zasad, które obowiązywałyby go w pracy z całym systemem problemowym, postrzegając klienta jako osadzonego ze swoim problemem w wielu systemach: rodzinnym, ekonomicznym, zawodowym, prawnym, kulturowym, instytucjonalnym.
Pracując w kontakcie indywidualnym psychoterapeuta systemowy nie potrzebuje żadnych dodatkowych technik poza tymi, które stosowałby w terapii rodzinnej czy też terapii par.
Terapia systemowa stworzyła kilka charakterystycznych dla siebie sposobów pracy (np. pytania cyrkularne, pytanie o cud, eksternalizacja, interwencja paradoksalna, genogram, team reflektujący, rzeźba rodzinna, interwencja końcowa), jednak psychoterapeuci systemowi równie chętnie korzystają z wszelkich innych narzędzi terapeutycznych, nadając im tylko systemowego charakteru. W swojej pracy swobodnie używają pytań, refleksji, zaleceń, posługują się interpretacją, rzeźbą, skalowaniem, rytuałami, polecaniami paradoksalnymi, pracą z ciałem, dialogiem skoncentrowanym na pacjencie, zabawą itd.
Należy zwrócić uwagę również na to, że sama terapia indywidualna wytwarza dwa systemy: wewnętrzny system problemowy pacjenta, w którym toczy się jego wewnętrzny monolog oraz system terapeutyczny, który powstaje w relacji klient-terapeuta. Taka podwójna przynależność powoduje powstawanie napięć i właśnie te napięcia stają się tematem pracy w systemowej terapii w kontekście indywidualnym. Rola psychoterapeuty polega więc na wskazywaniu alternatywnych rozwiązań, współuczestniczeniu w zmianach, współkonstruowaniu znaczeń i wyjaśnień oraz współtworzeniu wraz z klientem przestrzeni systemu pozaproblemowego.