O terapii

Myślenie systemowe odbywa się bez typowych normatywnych założeń, które odnoszą się do patologicznych stanów człowieka. Prośbę o profesjonalną pomoc pojmuje się nie w kategorii psychopatologii, a w kategorii procesu komunikacyjnego. Zgodnie z główną tezą terapii systemowej podstawą ludzkiej egzystencji jest komunikacja. Z tezy tej wynika nie tylko samo myślenie systemowe, ale także będąca jej konsekwencją metoda profesjonalnej pomocy.

Kurt Ludewig

Terapia systemowa to nazwa jednego z nurtów psychoterapeutycznych, który często kojarzony i utożsamiany jest z terapią rodzinną. Jednak terapia systemowa oferuje nam o wiele więcej niż sama możliwość terapeutycznej pracy z rodziną. Charakterystyczne dla niej jest to, że bardziej od stosowanych technik istotny jest tutaj pewien sposób myślenia, który osadza człowieka w kontekstach relacyjnych. Ma więc ona zastosowanie zarówno w terapii stacjonarnej jak i ambulatoryjnej, w terapii rodzin, par czy też psychoterapii indywidualnej i grupowej.
W terapii tej człowiek definiowany jest jako jednostka komunikująca się z innymi, pozostająca z nimi w relacji i w sieci wzajemnych oddziaływań. Również psychopatologia w terapii systemowej postrzegana jest jako zjawisko z gruntu relacyjne. Ludzie bowiem nie żyją samotnie, w oderwaniu od wielowymiarowych kontekstów, lecz zawsze w pewnych powiązaniach społecznych. Są w nich zanurzeni. To, co zwykliśmy określać rzeczywistością, powstaje zawsze w dialogu i też w dialogu pozostaje.
Myśleć systemowo można zarówno pracując z całą rodziną, jak i w pracy z dzieckiem, albo badając obszary relacyjnego wpływu tak skomplikowanego zjawiska jakim jest trauma. Niezależnie od specyfiki pracy i sposobów poruszania się w każdym z tych kontekstów, można postrzegać je jak perły nanizane na jedną nić, którą jest w tym wypadku myśl systemowa.