Jako terapeuta zorientowany w swojej pracy narracyjnie, zawsze staram się być uważny na opowieści klienta, na to jak je tworzy, współtworzył, jak się w nich zanurza, jak je buduj, potwierdza, wzbogaca i dekonstruuje. Brakowało mi jednak w tym wszystkim opowieści ciała. Tej, którą ciało ze sobą niesie, którą ujawnia, bądź nie, w której wpisany jest dominujący dyskurs społeczny, opowieści z systemu rodzinnego, radości, smutki, zawstydzenia.
Oczywiście w trakcie sesji zwykle zwracałem uwagę na postawę ciała klienta, na jego ruchy, napięcie mięśniowe, tzw. język niewerbalny, czy też komunikaty analogowe. Byłem również uważny na to, jak ja się czułem w moim ciele w trakcie, przed i po sesji. Jednak była to bardziej analiza, a nie wysłuchiwana narracja czy tym bardziej współnarracja, nie był to dialog, którego uparcie poszukiwałem. Zacząłem odtwarzać nagrania z sesji bez głosu i starać się interpretować reagowanie jednego ciała na drugie, nadawać temu obrazowi własną narrację, a czasem odważać się i prosić klientów o nadawanie ich własnej. Nadal było to jednak dalekie od tego, co mógłbym nazwać dialogiem ciał, gdyż był to raczej dialog na temat ciał, na temat reagowania na siebie ciał, proces nadawania werbalnych znaczeń temu co cielesne i nadal nieuchwytne, umykające.
