"Ponowoczesne modele pomagania" i ja.
#wspomnienczar
Adamczyk, R. (2020). Rozmowa przez zabawę. Model Play Therapy w ujęciu systemowym. W: A. Gulczyńska, I. Rotberg (red.). Ponowoczesne modele pomagania. Przykłady koncepcji i zastosowania. Warszawa: Wydawnictwo Difin
Wracam po świętach z Białki Tatrzańskiej, na dworcu autobusowym w Krakowie z nudów przeglądam internet i nagle widzę na stronie wydawnictwa informację, że jest, ukazała się. Piszę SMSa do Igora, a ten odpisuje mi, że jest, ale że tak naprawdę sprzedaż rusza od początku roku.
Wszystko zaczęło się od rozmowy z Igorem Rotbergiem i rozmową z nim się domknęło. Byłem akurat w Rzeszowie na szkoleniu u Geil Fenstein (Ciało w terapii Gestalt. The Body in Gestalt Therapy: Working with Process in Psychotherapy Addiction and Recovery), gdy wieczorem, po męczącym dość dniu, zadzwonił do mnie Igor Rotberg i zapytał, czy dołączę do zespołu piszącego książkę o ponowoczesności w psychoterapii, bo dyskutowali sobie (w sumie do dziś nie wiem kto) o tym, że rozdziały o dzieciach również by się przydały, kto mógłby coś napisać i tak jako jedna z propozycji pojawiłem się ja. Chwila namysłu i zgodziłem się.
Wkrótce przyszedł mail rozpoczynający się od: "mamy przyjemność zaprosić Ciebie do współpracy dotyczącej powstającej książki nt. ponowoczesnych modeli pomagania" i wtedy zrobiło się poważnie, a nawet trochę strasznie.
Kiedy zabierałem się za pisanie, to nie do końca wiedziałem czy skupić się głównie na teorii, czy może na konkretnych technikach i interwencjach terapeutycznych, czy może raczej na pewnej myśli, która towarzyszy mojej pracy z dziećmi. Od pewnej mądrej osoby otrzymałem więc radę, żebym pomyślał o tym, czym chciałbym podzielić się z innymi i o tym napisał. Cudowna rada, która absolutnie niczego mi nie ułatwiła, ale bardzo za nią dziękuję.
Po długim namyśle, ostatecznie zrezygnowałem z opisywania technik i postanowiłem zaprosić wszystkich do pewnej refleksji nad tym, jakie miejsce terapia systemowa przyznaje obecnie dziecku, nad władzą w relacji dziecko-dorosły, także terapeuta, nad zabawą jako sceną, na której terapia może się odbywać. Wiązało się to z decyzją użycia innej niż pierwotnie zakładanej przeze mnie formy, z nadaniu tekstowi pewnego rytmu, bardzo podobnego do tego, który rozbrzmiewa w trakcie mojej pracy z dziećmi i ich rodzinami. Czułem, że to ryzykowne, ale też słuszne posunięcie.
Notka recenzenta:
Autorzy przybliżają czytelnikowi obszary, perspektywy, ewolucję oraz przełożenie na praktykę podejść postmodernistycznych, w tym systemowych, narracyjnego i skoncentrowanego na rozwiązaniach. Przedstawiają ich możliwości stosowania zarówno u osób dorosłych, jak i u dzieci, ale – co jest również bardzo cenne – zadają sobie pytania o ograniczenia stosowanych metod, a nawet ich potencjalną szkodliwość. Pozycja ma istotny walor naukowy i stanowi rzetelne źródło wiadomości na temat opisywanego obszaru. Napisana jest w sposób jasny i przystępny, dlatego polecam ją nie tylko osobom profesjonalnie zajmującym się psychoterapią.
#przygoda #duzostresu #mierzeniesiezwlasnymipotworami #chybatopolubiłem
(źródło: https://ksiegarnia.difin.pl/)
Adamczyk, R. (2020). Rozmowa przez zabawę. Model Play Therapy w ujęciu systemowym. W: A. Gulczyńska, I. Rotberg (red.). Ponowoczesne modele pomagania. Przykłady koncepcji i zastosowania. Warszawa: Wydawnictwo Difin
Wracam po świętach z Białki Tatrzańskiej, na dworcu autobusowym w Krakowie z nudów przeglądam internet i nagle widzę na stronie wydawnictwa informację, że jest, ukazała się. Piszę SMSa do Igora, a ten odpisuje mi, że jest, ale że tak naprawdę sprzedaż rusza od początku roku.
Wszystko zaczęło się od rozmowy z Igorem Rotbergiem i rozmową z nim się domknęło. Byłem akurat w Rzeszowie na szkoleniu u Geil Fenstein (Ciało w terapii Gestalt. The Body in Gestalt Therapy: Working with Process in Psychotherapy Addiction and Recovery), gdy wieczorem, po męczącym dość dniu, zadzwonił do mnie Igor Rotberg i zapytał, czy dołączę do zespołu piszącego książkę o ponowoczesności w psychoterapii, bo dyskutowali sobie (w sumie do dziś nie wiem kto) o tym, że rozdziały o dzieciach również by się przydały, kto mógłby coś napisać i tak jako jedna z propozycji pojawiłem się ja. Chwila namysłu i zgodziłem się.
Wkrótce przyszedł mail rozpoczynający się od: "mamy przyjemność zaprosić Ciebie do współpracy dotyczącej powstającej książki nt. ponowoczesnych modeli pomagania" i wtedy zrobiło się poważnie, a nawet trochę strasznie.
Kiedy zabierałem się za pisanie, to nie do końca wiedziałem czy skupić się głównie na teorii, czy może na konkretnych technikach i interwencjach terapeutycznych, czy może raczej na pewnej myśli, która towarzyszy mojej pracy z dziećmi. Od pewnej mądrej osoby otrzymałem więc radę, żebym pomyślał o tym, czym chciałbym podzielić się z innymi i o tym napisał. Cudowna rada, która absolutnie niczego mi nie ułatwiła, ale bardzo za nią dziękuję.
Po długim namyśle, ostatecznie zrezygnowałem z opisywania technik i postanowiłem zaprosić wszystkich do pewnej refleksji nad tym, jakie miejsce terapia systemowa przyznaje obecnie dziecku, nad władzą w relacji dziecko-dorosły, także terapeuta, nad zabawą jako sceną, na której terapia może się odbywać. Wiązało się to z decyzją użycia innej niż pierwotnie zakładanej przeze mnie formy, z nadaniu tekstowi pewnego rytmu, bardzo podobnego do tego, który rozbrzmiewa w trakcie mojej pracy z dziećmi i ich rodzinami. Czułem, że to ryzykowne, ale też słuszne posunięcie.
Notka recenzenta:
Autorzy przybliżają czytelnikowi obszary, perspektywy, ewolucję oraz przełożenie na praktykę podejść postmodernistycznych, w tym systemowych, narracyjnego i skoncentrowanego na rozwiązaniach. Przedstawiają ich możliwości stosowania zarówno u osób dorosłych, jak i u dzieci, ale – co jest również bardzo cenne – zadają sobie pytania o ograniczenia stosowanych metod, a nawet ich potencjalną szkodliwość. Pozycja ma istotny walor naukowy i stanowi rzetelne źródło wiadomości na temat opisywanego obszaru. Napisana jest w sposób jasny i przystępny, dlatego polecam ją nie tylko osobom profesjonalnie zajmującym się psychoterapią.
prof. dr hab. n. med. Agnieszka Słopień
#przygoda #duzostresu #mierzeniesiezwlasnymipotworami #chybatopolubiłem
(źródło: https://ksiegarnia.difin.pl/)